Το οριστικό λουκέτο της «Ξύλινης γωνιάς» συνδυάστηκε για πολλούς και με το τέλος μιας ολόκληρης εποχής που σημάδεψε την αθηναϊκή νύχτα. Τότε που η νύχτα δούλευε πολύ και πολύ καλά και που το ξεκίνημα της μέρας έβρισκε πεινασμένους ή… ελαφρώς πιωμένους να αναζητούν το βάλσαμο του στομαχιού.
Ηταν αμέτρητα τα πρωινά που οι ουρές έκαναν… φιδάκι από ένα στενό δίπλα στο Κάραβελ μέχρι τον κεντρικό δρόμο και οι ιδιοκτήτες σε ρόλο… τροχονόμου φώναζαν «άδειασε ένα για δύο» και πάει λέγοντας. Η βιτρίνα των φαγητών είχε τα πάντα. Από τις περίφημες σούπες, κοτόπουλο και μοσχάρι για να στρώσεις στομάχι, τα πάντα σωστά βρασμένα μακαρόνια, με μπόλικο βούτυρο και πιο μπόλικο τυρί από πάνω, τα τρομερά μπιφτέκια μέχρι… κρέπες και κρέατα με μανιτάρια και άλλα πιο γκουρμέ.
Είχε πάντα φρέσκο ψωμί για την αρχή να συνέλθεις λίγο με την ψίχα και φυσικά τις ανεπανάληπτες πατάτες τηγανητές με τη σάλτσα από το κοκκινιστό και πολύ τυρί τριμμένο. Είχε παρέες που γίνονταν ένα, αφού συμπλήρωναν καρέκλες και στους διπλανούς, είχε τσαμπουκάδες που έσβηναν οι τριγύρω, είχε και φαγητό σε πακέτο, να κάνεις ότι δεν ξενύχταγες αλλά σκεφτόσουν και το σπίτι και φρόντισες για το φαγητό της επόμενης…
Επί κορονοϊού είχε και ντελίβερι αλλά δεν είχε πια τα ίδια πρόσωπα που την κράτησαν τόσα χρόνια στην μορφή που λατρεύτηκε, δεν είχε τη νύχτα που ήταν το συνώνυμό της, δεν είχε τη θέση για να τραβήξει τους τουρίστες του Κάραβελ, αφού ποτέ δε φτιάχτηκε για αυτούς, δεν είχε και μέλλον.
Μαζί της χάθηκε μια ολόκληρη εποχή γεύσης και αναμνήσεων μιας ολόκληρης γενιάς, αν όχι και δύο.
ΘΥΜΑΤΑΙ Ο: Περικλής Κεχαγιάς